در یک شب مهتابی زیر نور ماه
نگاهم در نگاهت گره خورد و ناگهان دلم لرزید و چیزی درونش به صدا در آمد جوری که حتی یک نفس عمیق هم نمی توانستم بکشم، میخ نگاه گیرایت شده بودم و تو تنها کسی بودی که در آن لحظه درون قلبم نشستی.
دعا کردم از کنارم رد نشوی و من تا همیشه تماشایت کنم.
ناگهان آسمان ابری شد و ابرهای تیره جلوی نور درخشان ماه را گرفتند و چهره ی زیبایت در نظرم ناپدید شد، هراسان و حیران دنبالت گشتم اما پیدایت نکردم.
کارم شده بود همیشه به آن خیابان بیایم و منتظر بمانم که ببینمت.
روزها و سال ها در پی هم گذشتند اما تو نیامدی.
نیامدی و من میان تنهایی ها خودم را در آغوش گرفتم.
میان آن تصویر مبهم هک شده از تو در ذهنم گم شدم.
در حسرت دیدار دوباره ات آب شدم.
در انتظار آمدنت چشمم به راه خشک شد، اما تسلیم نشدم.
یقین داشتم که روزی می آیی، آن روز هم مثل همیشه کنج آن نیمکت قدیمی خیره به خیابان آشنا چشمانم تو را یافتند و برق نگاهشان همه جا را روشن کرد.
خودت بودی همان زیباروی بی همتایی که این سال ها در ذهنم پرورش داده بودم.
همان لبخند،
همان نگاه و
همان صدا
از کنارم به سادگی گذشتی و من به دنبالت آمدم.
نمی دانستم کجا می روی اما می دانستن می خواهم تا ابد همراهت باشم.
دنبالت آمدم و نگاهم در راه رفتنت پیچ و تاب می خورد و من هیچ نپرسیدم که تو نیز مرا دوست داری؟ تو نیز همانند من عاشقم هستی؟
تا این که صاعقه زد و چشمانم با دیدن صحنه ی مقابلم تیره و تار شد، قلبم ایستاد و دنیا بر سرم ویران شد.
احساس کردم اشتباه می بینم و باز گمت کردم در این خیابان.
اما باران آمد و صدای خنده هایت با او را به گوشم رساند، باران آمد و تصویر دستان قفل شده ات در دستانش را به رخم کشید.
من ماندم و یک خیابان خلوت و بوی نم باران و یک احساس له شده و جای خالی ات.
درونم پر از خالی شد از چیزی که واهمه داشتم و بر سرم آمد.
از نداشتنت
از دلتنگی ات
از تباهی ام
از شکست
احساسم زیر این باران بدون چتر، با واژه های تهی قابل بیان نبودند.
من این شهر و آدم هایش را
این خیابان مه آلود نفرین شده را به خاطر سپردم و خدا را صدا زدم.
#مریم_صدر_ممتاز
