گاه می اندیشم چندان مهم نیست اگر هیچ از دنیا نداشته باشم!
همین مرا بس که کوچه ای داشته باشم وباران وانسان هایی در زندگی ام باشند که زلال تر از باران هستند.
خلاصه:
امیر وکامیار دو دوست صمیمی هستند حتی بیشتر از دو دوست صمیمی!آنها با هم یک برادرند ورفاقت دوستی آنها همیشه پابرجاست،که هر رازی را بهم می گویند ،حال مسئله ای و رخ دادن حادثه ای هولناک برای کامیار، او را به یک انسان تو داری ودرونگرایی تبدیل کرده است ….امیر هم مشتاق جویای حال او است…. طی اتفاقی به رفتار کامیار وشخصیت دیگری که پیدا کرده شک می کند وبه دنبال عامل اصلی این اتفاق می گردد و پیگیری می کند وتا علاج آن را بیاید ولی…..
{زبان هایمان هیچ استخوانی ندارند،ولی گاهی این یک تکه گوشت بی استخوان چگونه زخم زبان های فراوانی به دل دیگران می زند،که با گذر زمان هنوز هم آن زخم عمیق زنده و وجود دارد.}
محسن:بابا یکی این جعبه ها رو بیاره بالا دستام شکست.
کامیار آرام پس گردنی نثار امیر کردوگفت:پاشو داداش این کارخودته پاشو که دستاتو می بوسه.
امیر:چرا فقط کار منه؟
