بچه که بودم…
آرزویم این بود بزرگ که شدم…
تمامِ موزیک هاىِ غمگینِ دنیا را…
پاک کنم …
و همه جا را پر کنم….
از آهنگ هاى شادِ شادِ شاد!
همان هایى که باید همراه خواننده
توام فریاد بزنى و بالا و پایین بپرى…
بزرگ تر که شدم…
قلبم که شکست…
چشمم که پر از اشک شد …
دلم که تنگ شد…
دلم که تنگ شد…
فهمیدم بعضى موزیک ها را…
براى سکوت کردن می سازند…
براى اینکه خواننده بخواند…
و تو گوش کنى…
و شاید دو سه قطر اشک بریزى…
بى صدا!
بى آنکه کسى بویى ببرد…
و آرام کنى…
این دردِ بی درمانِ رفتن هاى بى منطق را
گوینده:ویدا اسدی
نویسنده:شیما بهزاد
