تقدیم به تو،
غزل سرزمینم که غزلوارههای به تاراج رفتهات را با ترس گفتی، با اشک نوشتم.
تقدیم به تویی که سکوتت را شکستی و راز هزار پنهان شدهی پستوی دلت را با تنی لرزان و لبی به
دندان گرفته، برملا کردی.
تقدیم به تمام غزلهایی که
در مشاعرهی بیرحم زمانه، بیت به بیت دخترانگیشان، زمزمه شده است.
دستام رو دور لیوان حلقه میکنم و میذارم تا گرمای اون،
یخ دستام رو ذوب کنه. مثل تمام این پنج سال چشمم ممیدوزم
به اتاق خالی و پر از خیال طبقهی دوم خونمهی روبمهرویمی و
میشینم و سعی میکنم یادم بیاد. سعی میکنم به خاطر بیمارم
که دلم کی و کجا به دام نگاهش افتاد؟ سعی میکنم بفهممم کیمی
میش نگاهم رو گرگ نگاهش درید و به مسملخ دوسمد داشمتن
برد؟ سعی میکنم بفهمم چقدر دوسمش داشمتم، سمعی ممیکنم
یادم بیاد اونم دوستم داشد؟
سعی میکنم و خسته از این همه تلاش بماز برمیگمردم بمه
لحظه حال و اکنون.
مثل هر روز صبح این پنج سال، لیوان چای ….
