جنسِ بودنِ آدمها با هم ،
خیلی فرق دارد…
آنقدر که یکی هست ،
اما انگار هرگز نیامده…!
نه چشمهایت را می شناسد ،
نه مسیرِ ردّ پایت را از روی برگهای پا نخوردۀ پیاده رو ،
حدس می زند…
نه اصلاً و نه هرگز ،
جوری صدایت می زند که بندِ دلت پاره شود …!
و یکی رفته ،
اما گوئی ،
شانه به شانۀ تمامِ ثانیه هایت راه می آید …!
خطا نکنید….
این دوّمی ها ،
خطرِ آوار شدنشان بر روی جان و قلبمان بیشتر است …!!
خوب می دانند کجای بودنِ آدم را نشانه بگیرند که وقتی نیستند ،
هیچکس و هیچ چیزِ دیگری ،
حالِ دل را خوب نکند….
نُسخۀ دلتنگی و بی قراری را
جوری می نویسند
که هیچ عطّار و دواخانه ای نتواند بپیچد …!
و تو یار جان!
تو پائیزی ترین لبخندِ دنیا را
روی لبهای بیتابِ من گذاشته ای…
لبخندی به شکلِ بهار
که به جای طعمِ بهارنارنج
رنگِ باران دارد …!
لبخندی به تلخیِ قهوه ای از دهان افتاده ،
در کافۀ چشمانت….
همان جا که نه تعطیل می شود و نه،
بساطِ آرامشم ،
جور…!
بیا به این عاشقانه های لعنتی بگو
که این رفتنِ ماندنی ات ،
دیگر به کارِ هیچ اردیبهشتی نمی آید ….
#آزاده رمضانی
دکلمه صوتی و عاشقانه و تو یارجان
درود
مطمئنین؟
اما من اشتباهی ندیدم
غلط خوانشی داره