پیش گفتار
همیشه تو زندگی پستی بلندی هایی هست که نمی دونی چطور باید اون ها رو تو ترازوی حساب و کتاب زندگی قرار بدی!
گاهی اوقات، یک درد اون قدر عمیق شاید جسمت رو ضعیف کنه اما، به روحت آسیبی نمی زنه.
گاهی اوقات، هم یک درد ساده، خیلی ساده چنان ضربه مُهلِک و سختی بهت می زنه، چنان تو رو از پا در میاره، چنان قوی هست، که نه تنها روحت بلکه به جسمت هم صدمه وارد می کنه.
همیشه برای رسیدن به اوج باید یه نگاه به خودت بندازی ببین کجای زندگی قرار داری!
خدا همیشه بهترین ها رو به بهترین جاها می رسونه، بهترین مقام ها رو بهشون می ده، بالاترین جایگاه ها رو در اختیار شون قرار می ده.
تو اون پستی بلندی زندگی بعضی ها پستی دارن بعضی ها بلندی دارن.
یه موقع پست ترین ها هم یه جایگاه هایی دارن که بلندی ها ندارن.
یه موقع والا ترین ها به پست ترین جاها می رسن که حتی نمی تونی فکرش رو بکنی.
ولی، الان حتی آدم بدها هم بهترین می شن ما آدم خوب ها که جای خود داریم.
بعضی ها، چنان با دوستی بهمون خنجر می زنن که دردش رو احساس نمی کنیم بلکه سوت می کشه می ره تو اعماق ترین جای وجودمون و جلا می ده.
باید بهترین باشیم تا بگیم:
– آره ما هم می تونیم قوی باشیم و حتی جایگاه بزرگان رو هم به دست بیاریم اراده می خواد.
اراده کنم دنیا تو دستامه.
.