آخر وقت بود مطب خلوت و خیابون پشتی شلوغ… روی صندلی نشسته بودم و غرق در افکارم بودم که
صدای بوق ماشین ها رشته ی افکارم رو پاره کرد… یکی ممتد و بلند، یکی کوتاه و یکی…
توی اون شلوغی صدای جیک جیک یه پرنده توجه ام رو به خودش جلب کرد.
پشت پنجره یک درخت چنار بود که اگه خوب دقت می کردی چند تا آشیانه پرنده روش خودنمایی می کرد… انگاری که این پرنده بعد از یه روز کاری واسه ی جوجه هاش غذا آورده بود.
هوا سرد بود، آسمون کبود و گرفته… پاییز داشت نم نم جایش را به عروس زمستان می داد.
از جا بلند شدم خیره شدم به پرنده ی مادر و جوجه هایش که چه عاشقانه به آنها غذا می داد.
بی اختیار یاد زندگی ام افتادم
ما زِ یاران چشم یاری داشتیم خود غلط بود آنچه می پنداشتیم
آهی کشیدم نخواستم خاطرات را مرور کنم، نشستم پشت پنجره اتاقم و آروم رفتم تو فکر… فکر خاطرات مامان.
قصه ی زندگی مادرم همیشه برام جذاب و دلنشین بوده و با اینکه چند باری برایم تعریف کرده بود اما هر بار که می شنیدم برایم تازگی داشت… ولی این بار خودم دوست داشتم مرورش کنم.
ـ پدرت قبلاً یه بار ازدواج کرده بود و یه دختر داشت به اسم مهتا… تو یه تصادف مادر مهتا میمیره ومهتا هم پیش مادربزرگش می مونه.
خوب
خوب