شروعش را با تو آغاز کردم اما پایانش را بی تو به اخر رساندم.خودم را نباختم،خودم را گم نکردم؛اما تو با همه ی زرنگی وجودت،هم مرا و هم خودت را باختی.
تا به حال به شاخه ای گیلاس فکر کردی که همه ی گیلاس ها کنار هم خودنمایی می کنند اما یک گیلاس تنها درست ابتدای شاخه تک مانده و منتظر چیده شدن و خودنمایی مانده؟
زندگی ام را تغییر میدهم و تو را کنار میگذارم.
دیگران تو را ترس نامیدند اما من دیگر اسمت را هم نمی اورم چون تو تمام شده هستی.
نویسنده: فاطمه اسدیان
امیدوارم از این رمان لذت ببرید و با خواندنش حتی لحظه ای بخندید.
ـ هم اکنون توجه شما را به خبری تاز……
سوگند: ساغر چرا خواموشش کردی؟
ساغر: ولش کن بابا نه من از این خبرای تازه چیزی می فهمم نه تو بقیه ی شبکه ها هم که کلا استراحت مطلق هستن.
سوگند با خنده بلند و رفت به درسش برسه و من به این فکر کردم که حرفم خنده دار بود؟
امروز میشه دومین روزی که مامان و بابا رفتن مشهد و ما رو سپردن به مادربزرگ(مامان ملک)و پدربزرگمون(بابا احمد).هر چه قدر من و سوگند بهشون گفتیم از پس خودمون برمیایم و نیاز به مراقبت نداریم گوش ندادند و ما را راهی لواسون خانهء حاج احمد و ملک خانم کردند.
بابا احمد و مامان ملک برای هر دوی ما عزیز هستن ولی چون تابستان نبود و بقیه هم نمی امدند حوصله ی ما هم حسابی سر می رفت به هر کس هم که میگم،میگه:
ـ زیرشو کم کن سر نره!
و چقدر من از این جمله متنفرم،فکر کنم در این دو روز دویست بار این جمله رو از بابا احمد و مامان ملک شنیدم.
امروز مسئولیت نهار با من و سوگند خواهر تنبلم بود که حسابی شانه خالی کرده بودند و مرا در آمپاسی شدید قرار دادند.
ساغر: سوگند چی درست کنم برای نهار؟
