آفتاب، تازه از شر ابرهای مزاحم خلاص شده بود و از لبه ی دیوار خود را بالا کشیده بود.
میلی به بیدارشدن نداشتم.
آن قدر خسته بودم که اگر می‌شد،
اگر می توانستم،
تا ساعت ها روی این تخت و زیر این پتو، می‌ماندم.
دلم تیر می‌کشید و سرم از سر و صدای بلند حاکم بر خانه، به انفجار رسیده بود.
صدای تلویزیون، روی آخرین شماره تنظیم شده بود و اخبار صبحگاهی در فضای خانه طنین انداخته بود.
اما آزاردهنده تر، همان صدای عصبیِ هرروزه بود.
همان گیر دادن و غر زدن های مکرر.
_بلندشو دیگه لنگ ظهر شد سمانه.
و بعد، بیان جمله‌ی همیشگی اش!
_ زن زندگی اونه که آفتاب نزده، رخت خوابش هم جمع کرده باشه.
اون وقت تو، هنوز لَنگِ چایی شیرینِ مامانتی؟
و حالا مامان بود که با او هم پا می شد.
_خودت رو اذیت نکن مرد، فشارت می‌ره بالا. صبحونه ت رو بخور دیرت نشه. می‌گم سیاوش از خدمتش دربیاد.
و وقتی رد پای سیاوش در کار، رخ نمایی می کرد؛ باید خدا به دادم می رسید.
بابا همین بود.
