داستان شروع شد
یک…
دو…
سه…
چهار…
پنج…
چرا پنج؟!!
این راز پیچیده تر و عمیق تر از چیزی بود که در باورهایم بگنجد.
من! دختر ساده ی این قصه چه نقشی بین این مهره ها داشتم؟؟؟
گویی بزرگترین گناهم این بود که نقشی نداشتم!
گویی اسیر شدن در قلبت شروع گناه بود!
منظره ی جالبی میشد؛ روزی که بی گناه باطناب احساساتم دارم بزنند.
ولی مگر می شود از تو بگذرم؟؟
کاش میشد گذشته هایمان را گلوله ای حرام کنیم.
هرچه باشد، هرچه باشی، اگر لازم باشد تاوان قصه ی شومت راهم من به جان می خرم.
فقط، فقط نرو…
فقط همانند تیری ناعلاج درقلبم باش
که اگر قصد به درآوردنش کردی بمیرم.
آن زمان مرگ برایم کابوس شیرینی ست…
فضا تاچشم کار میکرد حجم زیادی از آب بود.
راه نفسش بسته شد.
اکسیژنی در رگ هایش جریان نداشت.
حرارت بدنش رفته رفته پایین می آمد.
هر چقدر تقلا میکرد…فایده نداشت.
دست و پا می زد، اما به پایش طناب وصل بود؛ بمانند زنجیر
خیلی…خیلی وحشتناک !
یک تاریکیه بی حدو مرز
گویی در دنیایی دگر بود.
که دنیای تاریکی وخفگی نام داشت!
و بی هیچ وجه شبهی به زمین!
چقدر حس ترس و غریبی داشت.
این تاریکی و سیاهی حالا
قصد تسخیر جانش را می کرد…
