طرف ما شب نیست
صدا با سکوت آشتی نمی کند
کلمات انتظار می کشند
من با تو تنها نیستم، هیچکس با هیچکس تنها نیست
شب از ستاره تنهاتر است
طرف ما شب نیست
چخماق ها کنار فیتیله بی طاقت اند
خشم کوچه در مشت توست
درلبان تو شعر صیقل می خورد
من تورا دوست می دارم، و شب از ظلمت خود وحشت می کند.
“شاملو
(پگاه)
…. اگه با اون شب حساب می کردیم، تقریبا سه شبی می شد که ما (خانواده ی کیانیان) اومده بودیم کرمان.
سال ۱۳۸۲، من شیش سالم بود. اما همه چیز یادمه. حتی یادمه که اون روز نحس پنجم دی ماه بود. تلخ ترین روز زندگی مون مخصوصا برای مامان و بابا.
برادر و یاور همیشگیم(مازیار) هشت سالش بود. همیشه هروقت دعوامون می شد، پز سنش رو می داد و منو حرصی می کرد. یادمه یه داداش دیگه هم داشتم(مهرداد). اون دوسالش بود. وقتی مامان شیوا سر مهرداد حامله بود، خواهر بزرگترم( ماهورا) که اون موقع هیجده سالش بود، با دامادمون(آراد) ازدواج کرد و حالا هم بیست سالش بود و هشت ماهه حامله بود.
همه ذوق بچه ی ماهورا رو داشتن. مخصوصا مادر شوهرش که به جز آراد بچه ی دیگه ای نداشت. اون هم به خاطر بیماری قلبیش بود که از چهارده سالگی باهاش دست و پنجه نرم می کرد. دکترا بهش گفته بودن علاوه بر بارداری، زایمان هم براش خطر داره.
همونطور که گفته بودم ما سه روزه که با ماهورا اینا،برای مسافرت، از تهران اومده بودیم کرمان که بریم خونه ی پدر و مادر آراد.
خونه شون توی یه روستای کوچیک توی بم بود. خونه ی قدیمی و گلی داشتن و به قول ماهورا با صفا بود.
بم روستا نیست عقل کل