به نام خداوندی که تو را به من داد
نام داستان:فرشته ی زمینی
مدت زمان بسیار کمی گذشته است اما برای او انگار سالیان درازی از رفتن معشوقه اش میگذرد.عشق، فقط حس میان یک زن و یک مرد نیست گاه باید عشق واقعی را عشق میان مادر و فرزند معنا کرد.گاه باید حس میان مادر و فرزند را درک کرد تا به عشق حقیقی دست پیدا کرد.گاه باید عاشق بود و با مادر عاشقی کرد که عاشقی کردن با مادر هم عالمی دارد.
نگاهی گذرا به خانه ی سوت و کورم انداختم.خانه ای خالی ازصدای خنده. آسمانی بدون وجود خورشید. دلی پراز دردو غم.هر روز با خود میگویم:«خدایا!چرا او؟»
اما باز هم جوابی نمیشنوم.انگار خدا هم با من قهر است. دیگر در این خانه نه کلمه ی «مادر» را به زبان می آورم و نه کسی در خانه به من «دخترم» میگوید. مادرم! ای بهترین زن در این زمین خاکی!بعد از آخرین بدرقه ات من ماندم و پدری که هنوز هم به یاد جای خالی زنش بر روی سفره بشقاب اضافی میگذارد. هر روز که وارد خانه میشود به سمت قاب عکست می آید و بوسه ای به قاب عکست میزند گویی میخواد اینگونه کمی از دلتنگی اش کم کند.مادر!راستش را بخواهی یک بار که داخل اتاق بود صدایش را شنیدم.میدانی چه میگفت؟
اگر بگویم تعجب خواهی کرد.او اسمت را به زبان می آورد.یادت است آن موقع ها شنیدن اسمت از زبانش آرزویت بود؟! حال او هر ثانیه اسمت را با صفات بسیار زیبایی به زبان می آورد. هر سال تولدت که میرسد به یاد صورت زیبایت پر نور ترین و زیباترین ستاره را تو میبینم. ستاره ای به زیبایی و پاکی آن دل پاکت که بی گناه بود اما مانند یک گناهکار محاکمه شد.مادرم!ای زیباترین فرشته ی زمینی!در دریای تاریک شب گمت کردم پس کی می آیی به سراغم در یاد مانده ام؟!
داستانی از:شمیسا محمدی نیا
۵۰٫ ۵۰
احساسش کمه