به نام تنهای آسمان ها
با احساس سر شدن صورتم از صدقه سری آب یخ “هینی” کشیدم و چشم باز کردم. خودم را در مکانی ناآشنا دیدم. مقابل مردی مو بلند،
لبخند زشت و ترسناکی زد که ردیف دندان های سفیدش به نمایش گذاشته شد:
– ببخشید مادمازل می دونم استقبال خوبی نبود ولی شما ببخش! شنیدم دل بخشنده ای داری!
با شنیدن حرف هایش مغزم از آن حالت منگ بیرون آمد و با پردازش اطلاعاتش بی مهابا بیب بیب آلارم هایش را شروع کرد. من در این دخمه چه می کنم؟ برای لحظه ای پشتم از فکری که کردم، لرزید!
مردک روبه رویم دوباره با تمسخر گفت:
– آخی هنو نمی دونی کجا هستی؟ عزیزم. نازی!
و تا وقتی به خود بجنم گونه ام را نوازش کرد! با این حرکتش آلارم های مغزم تبدیل به آژیری گوش خراش شد و داد زدم:
– گمشو کنار! به من دست نزن.
دوباره خندید:
– وای وای فکر کردم زبونتو موش خورده. چه صدای قشنگی!
دندان هایم را روی هم ساییدم:
– تو کی هستی؟ از جون من چی می خوای مرتیکه ی بی شرف؟
– نشد بی ادبی کنی دیگه.
بعد از زدن این حرف به سمت در انباری متروک و مخروبه رفت، وقتی بیرون زد در را محکم به هم کوبید و من دوباره و سه باره پشتم لرزید! مگر ندیده ای بی کسان چگونه از هر تلنگری می لرزند؟ منم که مستثنی نیستم، اتفاقاً وسط این استثنا قرار دارم و برای هر که اتفاق نیافتد و استثنا شود برای من از این خبرها نیست. بغض بیچاره کننده ام گردو می شود در گلوی دردناک و ملتهبم! بی شرف ها چه از جان منِ تنهای بی پدر و مادر می خواستند؟ مگر من که بودم که دزدیده بودنم؟
باید بیشتر از اینها مواظب خودم می بودم. باز بی احتیاطی کردم، باز هشدارهای الناز را جدی نگرفتم که مواظب خودم باشم. باز، باز، باز. لعنت بهت دختره ی خنگ!لعنت خدا بهت!
فوق العاده بود
بسیار زیبا بود همراه با قلم خوب…
لذت بردم
رمان های عاشقانه