بنام او
داستان کوتاهِ “پوچ”
نویسنده :ا.اصغرزاده
دنیا همین است
یک عمر دلخوش آدمهایی می‌‌شویم
که عشقشان از دور زیبا و
حرفهایشان از دور شنیدنی و
خودشان هم از دور نزدیک
حالا فقط کافیست این آدمها را کنار خودت ببینی
روزی هزار بار می‌‌گویی
عشق ارزانی خودتان
روزهایم را به من پس بدهید
#امیر_وجود
دستم روی دکمه‌ی دِلِت مکث کرد!
چشم هایم را بستم؛ دلم نمی آمد آن همه خاطره را پاک کنم!
به خودم تشر زدم :- لعنتی اون تورو فروخت، حالا تو تردید داری که عکسشو پاک کنی یا نه!
با مرور خاطرات آن روز اشکی مهمانِ گونه ام شد!
لعنت به تو، لعنت!
چشم هایِ خیسم را باز کردم، این بار بدون فوت وقت انگشتم را روی کلمه ی دلت فشردم و به یک باره تمام عکس هایمان پاک شد!
حیف!
حیف من و عشقم به تو!
حیف احساسات پاک من !
خدا لعنتت کند!
پاک شدند، تمام عکس هایمان!
حالا فقط مانده بود پی ام های عاشقانه ای که شب و روز برایم می فرستاد!
آن ها را هم پاک کردم، به چه دردم می خورد!
موبایل را روی زمین پرت کردم و روی تخت دراز کشیدم، چشم هایم را که بستم چهره اش پشت پلکم نمایان شد.
سریع چشم هایم را باز کردم، حتی دلم نمی خواست توی رویا هم ببینمش!
متنفر بودم از او!
از او و تمام خاطراتمان!
حرف هایش توی ذهنم شروع کردند به رقصیدن!
-توی این دوره و زمانه پول حرفِ اولو میزنه، بابات بهم پیشنهادِ خوبی داد، درسته تو برام عزیزی اما دیگه ارزشت با چند میلیارد یکی نیست!
بغض کردم، خواستم اشک بریزم که خودم محکم توی گوشِ خودم کوباندم!
-خفه شو و به خاطر یک احمق خودت رو عذاب نده!
پدر راست می گفت، امتحان کردن انسان ها مجانی است!
وقتی به او گلایه کردم که چرا آن کار را کرده با مکثی طولانی جواب داد.
-من فقط امتحانش کردم، یک کلمه پرسیدم دخترم من یا پول؟
اونم به راحتیِ آب خوردن پول را به تو ترجیح داد، اگر می گفت الا و بلا ترمه، منم تمام سرمایه ام را به نام جفتتون می کردم اما آدمایی مثل اون فقط پوچن پوچ!
تهی و خالی! ارزش ندارن!
آری، ما انسان ها گاهی عشق گور مان می کند، به طوری که کسی و چیزی جز او را نمی بینیم و اگر کسی نباشد بهمان تلنگر بزند یا خودش کاری بکند قطعا در لنجزاری که به خیالِ خودمان عشق است غرق می شویم!
مواظب این عشق های پوچ باشیم!
#پوچ
#ا_اصغرزاده
