می دانی آرامِ جانم!
گاهی وقت ها بی محلی هایت سخت ترین تنبیه دنیا می شود.
می شود که گذشته ها را فراموش کنی؟ تو می توانی حسِ این دخترِ جوان
را باور کنی، ولی نمی خواهی. می دانم که نمی خواهی، چون درگیر گذشته ای؛
زمانِ ماضی ای که دیگر، نه تکرار می شود و نه آدمی که ترکت کرده، برمی گردد.
وقتی که خودت این را می دانی چرا باز هم منتظری؟ منتظر دختری که تو را رها
کرده و دیگر برنخواهد گشت؟
جانِ دلم! من… این منِ عاشق، دوستت دارم. این همه تنبیه بس نیست؟
این همه بی محلی چطور؟
عزیزِ دلم! دخترکِ عاشق را باور کن، فرصت اثبات بده، کمکش کن تا کمکت کند.
تا گذشته را کمرنگ کند، تا آینده ات را روشن سازد . باورش کن تا آرامش را حس کنی، تا او هم آرام شود بعد از این همه شب زنده داری و گریه های شبانه و افکار و رویاهای با تو بودن. فرصت بده تا با آمدنش تو را تغییر دهد، تویِ مغرورِ گوشه گیر را!
آرام جانم
[su_note note_color=”#ef3c60″ text_color=”#ffffff” radius=”11″]ویدیوی این دکلمه زیبا[/su_note]
[su_note note_color=”#74d75d” text_color=”#ffffff” radius=”11″]فایل صوتی این دکلمه زیبا[/su_note]
