داستان_کوتاه
✨ تابستان بد
? ژانر اجتماعی
✍️ بقلم محمدعلیخانی
سمسار محل یه دوچرخه آورده بود، یه ذره خط و خش داشت اما خوشگل بود، دوست داشتم که داشته باشَمش!
سرِ شام خطاب به مادرم گفتم: دیدی عباس آقا دوچرخه آورده؟
مادر: دیدم!
(این جور موقع ها حرص آدم در میاد)
-همه دوستام دوچرخه دارن.
-همه ندارن!
-نصف بیشترشون دارن، راحت تر هم میرن خرید.
-اونا درسشون هم میخونن تو چی پنج ساله داری مدرسه می ری هنوز جدول ضرب بلد نیستی!
-کی می گه بلد نیستم؟
-اگه بلد بودی این وضع کارنامه ات نبود!
-بپرس اگه بلد بودم برام بخر.
پدرم که خسته و بی حوصله بود گفت: اگه کارنامه ی خردادت خوب باشه، برات می خرمش.
چشمام برق می زد و لبام می خندید، گفتم: الان بخر، بذار یه گوشه نمره هام که دیدی، بده سوار بشم، تاخرداد می فروشه دوچرخه رو…
پدر: نمی فروشه، دیگه هم بحث نکن.
کمتر از یه ماه به امتحانای خرداد مونده بود. تصمیم گرفتم هر جور هست دوچرخه رو مال خودم کنم، اما کتاب رو که می گرفتم دستم فکر وخیال شروع می شد.
تک چرخ زدن… رنگش کنم… با دوچرخه برم خرید و فوتبال!
براش باربند ببندم و دخترای همسایه رو سوار کنم!
(بچه بودم دیگه)
آینه و بوق براش بخرم و…
هر وقت از کوچه رد می شدم کلی نذر و نیاز می کردم که عباس آقا عروس منو شوهر نداده باشه!…
امتحانای خرداد تموم شده بود و کل بچه های محل فهمیده بودن من قراره دوچرخه بخرم!
شب حساسی بود،. فردا صبح همه چیز مشخص می شد.
کارنامه، دوچرخه، تابستان…
تا نصفه شب بیدار بودم. به کارنامه ی خوب فکر می کردم، خنده ام می گرفت و به کارنامه ی خراب فکر می کردم بغض می اومد سراغم!
چشمام رو که باز کردم ساعت از ظهر گذشته بود. انگار که از دنیا عقب مونده بودم.
بلند شدم و از پنجره اتاق صحنه ای دیدم که باورم نمی شد. یه دوچرخه تو حیاط بود، اما نه دوچرخه عباس آقا! یه دوچرخه ی نو با بوق و چراغ و باربند!
بدو بدو سمت حیاط می رفتم که از پله ها….
▪▪▪
بیست و هشتم شهریور گچ پام رو باز کردن. اما این آخر قصه نبود، دکتر تا یک سال دویدن، فوتبال و دوچرخه سواری رو برام ممنوع کرد.
▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪
این داستان واقعی نبود اما هستن آدمایی به این بدشانسی! دیدم که می گم…
