شعر
✨ اندکی محبت
? ژانر عاشقانه
✍ بقلم فرزانه شفیع پور
آرامش دریا در سکوت چشمانم معنا می شود .
تنها همدم روزهای تنهایی ام…
زمانی که رفتی برای ابد،
من ماندم و بغضی بزرگ، و یک دنیا حرف،
و دریای آرامی که گاهی با نا آرامی ام طغیان می کرد، و اما سکوتش را جولان می داد برای دردهایم…
یادت می اید؟
نوجوان بودم هنوز!
آمدی و با دست هایت مرا از دنیای صورتی هایم بیرون کشیدی.
در آن دنیا فقط تو بودی پادشاه قلبم.
می پرستیدم چشمان افسونگرت را…
اما چه شد؟
صاعقه زد بر کاخ آرزوهامان؟
چرا بی خبر رفتی؟
مگر چیزی از مقامت کم کردم؟
آرام گفتم.
در خود شکستم و گفتم.
با بغض گفتم.
با اشک و آه گفتم، و در آخر فریاد زدم، زخم های دلم را.
فریاد زدم نفهمیدن هایت را، و اما باز هم نفهمیدی، رفتی.
بعد از ان در سکوت مرگبار خانه ی قلب شکسته ام، ثانیه به ثانیه، فریاد کردم：
اندکی توجه، من همانم که از عروسک هایش جدایش کردی.
