تنهایی ریشه دار است،
کنارت که بنشیند
توی لحظه هایت که جا خوش کند
ریشه میدواند تویِ تنت
تویِ تک تک سلول هایت…
بعد از آن
جزئی از هستی ات میشود،
یک جوری که انگار اول تنهایی بوده و بعد خودت آمدی…
یک چیزی شبیه دست
شبیه چشم ها
شبیه تمامِ اعضا تنت که نباشند یک جایِ کار میلنگد…
تنهایی ریشه که تویِ تنت بدواند،
رفتن را از یاد میبری
جوری که انگار هیچ وقت بلدش نبودی؛
درخت را میبینی
ریشه که بدواند تویِ خاک
رفتنش میشود محالِ مطلق.
و من
چنان خو گرفته ام به تنهایی،
به دستانِ سرد،
به در آغوش گرفتن زانوهایم جایِ شانه هایِ کسی،
که ما شدنم
همانقدر ممکن است
که جمع کردن چمدان
و رفتنِ درخت از وطنش….
#فاطمه_جوادی
دکلمه صوتی تنهایی با اجرای افسون غفائی
