نیمه کاره ماندن بنظرم یک نوع برزخ است…
یک حالتی مثل روز اول سرما خوردگی که نمیدانی حالت خوب است یا بد؟
داشتم فکر میکردم به اینکه ما آدم ها در زندگی مان چقدر نیمه کاره داریم، بالاخره که چه؟
یک روزی باید بنشینیم یک لیوان چای برای خودمان بریزیم و آن شکلات نود هفت درصدی که توی طبقه ی پاینی جا تخم مرغی توی یخچال است را باز کنیم و برویم لب پنجره، بنشینیم و همانطور که تلخی چای و شکلات را مزمزه میکنیم و به این فکر کنیم که در زندگی مان چقدر نیمه کاره داریم که دارند زیر خروار خروار سال های از دست رفته خاک میخورند و نیمه کاره تر و نیمه کار تر میشوند.
آدمی یکجا باید بنشیند و فکر کند که چقدر تاوان داده است برای این نیمه کاره های زندگی اش؟
چقدر بهایش سنگین بوده و خودش هرگز به آن فکر هم نکرده است،
به این فکر کند که اصلا این روزگار چطور پیش رفت که فلان نیمه کاره در زندگی اش نیمه کاره ماند!
به مانند یک فرزند آن ها را به دنیا آوردیم، شروع شان کردیم و بعد بدون آنکه حتی بفهمیم دستشان را مابین راه ول کردیم و آن ها را رها کردیم به امان خدا و آنها در کوران زمان نیمه کاره تر و نیمه کاره تر شدند و ماندند.
خوب و منصفانه که نگاه کنیم
ما آدم ها خورجینمان پر است از نیمه کاره ها ، روابط نیمه کاره، احساسات نیمه کاره ، دوست داشتن های نیمه کاره، علایق نیمه کاره ، آدم های نیمه کاره، خوشحالی های نیمه کاره و خاطرات نیمه کاره!
نیمه کاره ماندن مسئله ای است غمگین..
نیمه کاره ها نه شروع میشوند و نه تمام
در یک بعد از زمان گیر میکنند و بعد برایشان نه پای رفتن میماند و نه پای برگشت…
و هیچ چیزی بدتر از نیمه کاره ماندن نیست.
پویان اوحدى
دکلمه صوتی و زیبای نیمه کاره ها
