دلنوشته
✨ در رویای پدر
? ژانر عاشقانه
✍ بقلم اسما ترابی
برای اولین بار چشمانم رابر روی دنیا بازکردم با چهره مردی روبه رو می شوم که لبخند بر لب دارد شروع به گریه کردن می کنم مرد دستش رابر روی گونه ام می کشد بانوازش دست مرد آرام می گیرم مرد مرااز روی تخت کوچکی برمیدارد ودرآغوش میگیرد صورتش را نزدیک به صورتم می آورد وبوسه ای به گونه ام میزند.
می گوید :خوش اومدی به این دنیاکوچولوی بابایی
باشنیدن اسم بابا افکارم ذهنم شروع می کند به تحقیق کردن که آیا
این بابا کیست ؟وازکجا آماده است .
دست ظریف وناتوانم را به طرف صورتش می برم ونوازش می کنم
حس خوبی بهم دست داد حسی که تا به حال در دنیای کوچک وتاریکم
احساس نکرده بودم .
این مردکه الان دراین دنیای جدید بابا نامیده می شد چشمانش پراز اشک شده بود او نباید گریه می کرد دست وپا می زدم تا شاید اشک هایش تبدیل به لبخند شود.مرا بر روی تخت گذاشت واز اتاق خارج شد
بعد از رفتن بابا چند نفر به داخل اتاق آمدند ولی بابا دربین آن ها نبود .شروع کردم به گریه کردن من بابا را می خواستم .
یک نفر جلو آمد ومرا درآغوش گرفت صبرم لبریز شده بود لب های کوچک وصورتی ام را برهم زدم وزمزمه کردم بابا
مرابر روی تخت گذاشتند وبا تعجب به من خیره شده بودند
گریه می کردم وبا سختی اسم بابا را بر زبان می آوردم
من دیگر بابایی ندیدم دیگر چهره نورانی آن مرد را نتوانستم ببینم سال ها گذاشت وگذشت من بزرگ تر میشدم ولی وجودآن مرد ونام مقدسش رادر کنارم ودر قلبم احساس می کردم او مرا،میان آن همه نوزاد تنها گذاشته بود دلم می خواهد دوباره او را ببینم وبگویم من فقط یک نوزاد بودم من مثل دیگران بابارا میخواهم…
نوزادی که برای اولین بار لب باز کرد واسم بابا را بر زبان آورد .
الان که بزرگ شدم فهمیدم که چقدر نامت بزرگ وارزشمند است وچقدر با خون پاکت بزرگترین مدافع من وتمام بچه ها بودی… دلم می خواست این دلنوشته مرا که با گریه ودستی لرزان نوشتم ام را ببینی وبفهمی که نامت همیشه وهمه جا برام با ارزش است.
دلنوشته از زبان بچه های شهدا?
❤️دوستت دارم ❤️
#اسما_ترابی
